FERMIN MUGURUZA eta
THE SUICIDE OF WESTERN CULTURE
+ La Furia
Maiatzak 11 ostirala
Ateak: 20.30 / Emanaldia: 21.00
15 € + gastuak / 18 €
Aurresalmenta: VSD
Online: www.jimmyjazzgasteiz.com •
Fermin Muguruzak ez du bere hogeita hamarka urteko karrera amortizatutzat eman nahi, eta orain, bere ibilbidean inork espero ez zuen gidoi-biraketa eginez, soinu-proiektu kamikaze bati ekin dio.
B-Map 1917 + 100 lanak, batetik, Errusiar Iraultzaren ehungarren urteurrenaren itzala luzatzen du planetako hamar eremu geografiko ezberdinetan, eta bakoitzean, B letraz hasten den hiri baten gainean: Bilbo, Bartzelona, Beirut, Buenos Aires, Brazzaville, Belfast, Berlin, Bogotá, Belgrado eta Baton Rouge. Hamar kalejira musiko-politiko-emozional dira, non Fermin Muguruzak gaur egungo munduaren haserre, gatazka eta iraultza-orroak mapeatzen dituen. Bestetik, talka-elektronikako bikote bartzelonarrarekin (Juanjo Fernández eta Miquel Martínez) landutako industria eta tribu-kantu andana guztiz bat dator Ferminen ibilbidearekin. Beti egon baita sortzeke dauden musika berrien alde. Beti soinu-hots ezagunak mugaraino behartzen. Egindakoari begira bertan goxo egon ordez, nahiago izan du aurrera begiratu gauza berrien gose-egarriz.
B-Map 1917 + 100 lan garrantzitsua da, zentzu askotan. Zuzenean, eta Karlos Osinaga “Txap” gitarra-jotzailea lagun dutela, diskoa ikus-entzunezko esperientzia bihurtzen da Ferminen eta TSOWCren eskuetan. Jendaurreko beste abentura batzuetatik aldenduz, euskal konpositoreak beretzat guztiz berria den genero berri bati heldu dio, beste behin ere oholtza gainean berezkoa duen indar ikaragarri hori erakusteko.
La Furia nació en el 83. Desde niña tenía una visión combativa, luchadora y feminista. Es decir, que era una chica lista. Pero además, tenía un profundo sentido artístico (muchos dirían poético) de la vida, de sus vivencias… Y la eclosión de todo esto dio como resultado un fenómeno en ebullición que tuvo que inventar espacios y experiencias. Porque no, no había lugar para el rap de mujeres. Así que La Furia, la que conozco yo, nació en 2013 con un disco salvaje, “No hay clemencia” que tuvo que inventar sus propios códigos, después de atreverse a actuar en escenarios donde nunca había habido mujeres.
Hablaba de incomprensión, de anarquía, de feminismo, de rabia deshilvanada en rimas certeras e hirientes.
Ahora La Furia vuelve, sin haberse ido jamás, y ha parido un “Vendaval” mucho más trabajado aunque igualmente combativo.
